Met deze roman schreef Peek (1975) een uitstekend debuut. Dit debuut gaat nu eens niet, zoals zo vaak, over de schrijver zelf. Het thema is ontleend aan de uitspraak van Waskowski dat mensen nooit iets leren, behalve nieuwe wegen om te falen. Peek illustreert dit menselijk onvermogen aan drie generaties mannen: Armin is arts-verloskundige in het Lebensbornproject van de nazi's (de verbetering van het arische ras), diens geadopteerde zoon Armin maakt in Amerika naam bij DNA-onderzoek en de techniek van het klonen en de door hem geadopteerde Ben fotografeert en adopteert verwaarloosde kinderen. Hun obsessie voor het kind komt voort uit hun behoefte hun biologische afkomst te leren kennen. De personages overkomt van alles: zelfmoord, ongewenste zwangerschap, drugsverslaving. De verhaallijnen lopen ingenieus door elkaar, er is geen lineaire verteltijd en de gebeurtenissen worden vanuit verschillende perspectieven verteld. Maar alles houdt verband met elkaar. De structuur en de geconcentreerde, maar heldere stijl vereisen grote concentratie. Een boeiend en uitdagend debuut.