Charlot heeft negen jaar geleden ernstige brandwonden opgelopen met opvallende littekens als gevolg. De pijn en operaties zijn nog steeds vreselijke herinneringen waarvan ze niet loskomt. De harde reacties van de omgeving zorgen ervoor dat Charlot zich steeds meer terugtrekt. Als ze in het appartementencomplex waar ze woont, een nieuwe buurman leert kennen die haar als normaal mens behandelt, probeert Charlot langzaam weer aan het normale leven deel te nemen. De roman beschrijft de pijn en schaamte die het gevolg zijn van brandwonden, en de reactie van de omgeving. Slechts weinig mensen kijken verder dan de beschadigde buitenkant. Dat gedeelte van het verhaal is realistisch; de hulp van een vriendin die beweert dat als je je hart maar uitstort, alles in orde komt, is heel wat minder waarheidsgetrouw. Als de hoofdpersoon na negen jaar nog steeds bijzonder emotioneel is, vraag je je af waarom ze niet eerder professionele hulp heeft gekregen. Maar de gevolgen van brandwonden, met name verwerking en de sociale gevolgen, zijn op een reële manier beschreven.