Verpleeghuisbewoners zijn extreem kwetsbaar. Zeker als zij dement zijn. Dementie is een aardbeving waarvan de eerste trillingen pas achteraf herkend worden. Alles wat grond onder de voeten gaf, verdwijnt. Het leven verandert in een ravage. Maar dementie sloopt niet alles. Mensen met dementie vallen niet samen met hun gecompliceerde, zwaar te dragen ziekte. Zij brengen ons terug bij wat echt is. Zij hebben een onweerstaanbare en uitnodigende zachte kracht. In dit boek komen zij zelf aan het woord, met hun eigen taal. Vaak gebroken, maar vol betekenis voor wie zich mee wil laten voeren naar de binnenkant van de beleving. Daar blijkt ondanks alle tragiek, verdriet en pijn, ook een leven te zijn van vreugde, plezier, liefde en vriendschap. Kortdurend soms, onaf en fragmentarisch. Maar misschien daardoor wel zo levensecht en menselijk. Dit boek is een hartstochtelijk pleidooi voor een liefdevolle en zorgzame woonomgeving voor mensen met dementie. Het wil een steun in de rug zijn voor allen die met aandacht, betrokkenheid en compassie in het verpleeghuis werken. En voor familieleden en vrienden van mensen die door dementie worden getroffen, een uitnodiging om niet alleen oog te hebben voor wat verloren ging en gaat, maar ook open te staan voor het bijzondere dat mensen met dementie ons kunnen schenken.