Dagboekverslag van de Nederlandse bergbeklimmer Eelco Dijk (1949). In 1982 gaat na drie jaar organiseren een team met de beste Nederlandse klimmers naar Tibet, met als doel om als eerste Nederlanders op het hoogste punt op aarde te staan: de 8848 meter hoge Mount Everest. Op 10 augustus vertrek het team naar het basiskamp en op 29 augustus raakt Dijk ernstig gewond in een lawine. Hij wordt meer dood dan levend naar een Tibetaans ziekenhuis vervoerd waar hij niemand verstaat. Hij schrijft 38 jaar na dato een zowel indringend als optimistisch verslag over de behandeling, het herstel, en de eigenaardigheden van de Tibetanen. Hij herstelde in een guesthouse, waar je je direct moet melden in de eetzaal als de gong gaat. Dijk kon niet lopen en bereikte de zaal kruipend, maar te laat: deur dicht. Geen eten. Wat het boek extra interessant en leesbaar maakt: Dijk doet verslag, vraagt zich wel dingen af, maar wijst niet met een beschuldigend vingertje naar teamgenoten en artsen. Dat komt vast door zijn aangeboren optimisme. Dit eerlijke dagboekverslag over een ongeluk op de hoogste berg op aarde, de Mount Everest, zal zowel klimmers als niet-klimmers interesseren. Met zwart-witfoto's.