Al in de eerste zin ligt er een roerloos lichaam op een verlaten parking. Meer dan 260 bladzijden later is nog altijd niet duidelijk wat daar precies gebeurd is. Peter Terrin (meermaals genomineerd voor literaire prijzen, in 2012 winnaar van de AKO Literatuurprijs voor de roman 'Post mortem') weet vlot en luchtigjes vertellend de spanning vast te houden rond zijn personages Simon en de Italiaanse barvrouw Carla. Hun denken en doen dwarrelt alle kanten op, soms groots, meestal triviaal. Hij 19, zij bijna 40, krijgen een relatie (voor haar een buitenechtelijke). Voor beiden een keerpunt in hun leven. Niet noodzakelijk een gelukkig keerpunt, daarvoor is het einde al te zeer een open einde. Wat mensen doen, van cafépraat tot overspel, van studeren tot duistere piramide-inkomsten, onnozel werk en dito vertier, vult vele bladzijden, maar schept knap genoeg ook een licht ironisch-melancholische sfeer. Overal schemert verlangen, naar een nieuw behang evengoed als naar een kind. Ook onrust schuilt overal. Angst misschien. Terrin kan het in sobere woorden gedetailleerd uittekenen en het 'kleine bestaan' van zijn personages toch een betekenis geven.