Deze bundel 'Afscheid' van Cees Nooteboom (1933) - het zal zijn dertigste zijn! - bestaat uit drie afdelingen, genummerd I, II en III, van elk elf gedichten (genummerd 1 t/m 11) van twaalf regels (drie maal vier), plus een laatste, dertiende regel van een tot vijf woorden. In zijn Nawoord legt Nooteboom, tamelijk omslachtig, uit dat het schrijven van een dichtbundel soms anders loopt dan verwacht - waarbij zowel een map tekeningen, een voorsocratische tekst van Empedokles, als het coronavirus een rol spelen - de ondertitel van de bundel luidt: 'gedicht uit de tijd van het virus'. De gedichten zijn verrassend helder, beginnend met de regel: 'Dit vroeg de man in de wintertuin zich af, / het einde van het einde, wat kon dat zijn?' en eindigend met: 'Hier moet het zijn, / hier neem ik afscheid van mijn zelf / en word dan langzaam // niemand.' Mooie bundel, mooi van ritme, toon en thema, toegankelijk en melancholiek.