In deze bundel zijn de verhalen verzameld die de in 2019 op hoge leeftijd met de P.C. Hooftprijs onderscheiden Marga Minco (1920) eerder in vorige verhalenbundels, kranten, tijdschriften en gelegenheidsuitgaven heeft gepubliceerd. De verhalen zijn licht herzien. Minco houdt niet van lange zinnen en lange verhalen. De feiten spreken voor zich. Weglaten kenmerkt haar schrijverschap. Elke zin, elk woord, elke wending is trefzeker. Soberheid en perfectie zijn het gevolg. Centraal staan haar oorlogservaringen, ook in de verhalen waarin ze een ervaring uitwerkt die niet direct met de oorlog te maken heeft. Onder alle omstandigheden dringen de herinneringen aan de oorlog zich aan haar op. Uiteindelijk maakt elk verhaal duidelijk dat de tijd nooit de wonden heelt die de Jodenvervolging geslagen heeft. De autobiografische feiten, de losse voorvallen, ogenschijnlijk willekeurige herinneringen en ontmoetingen, die alle telkens even iets anders verteld worden, smeden deze verhalen tot een eenheid en tot een onbreekbare band met het verleden. Minco schrijft beklemmende verhalen over vervreemding, pijn, weerloosheid en eenzaamheid.