Zowel in zijn poëzie als in zijn experimentele romans probeerde Polet (1924-2015) achter zijn eigen drang tot schrijven te komen. Nog in zijn laatste voltooide bundel gedichten, die drie jaar na zijn overlijden nu mede door de stichting Sybren Polet in handschrift naast druk en met een nawoord wordt gepresenteerd, worstelt hij met het motief voor de taal. De tegenstelling tussen worden en zijn drijft hem tot beeldende maar ook wel onbegrijpelijke vernieuwende taaluitingen: avontuurlijk en tegelijk analyserend. Het gedicht moet de realiteit overstijgen. Die herhaalde strijd om dynamiek vanuit filosofie leidt eerder tot vaststellingen dan naar vragende posities. Soms overtuigend, vooral voor onderzoekende lezers. De tegenstelling tussen waarnemen en het verklaren van een vervreemding blijft Polet motiveren tussen visie en spontaniteit. Hij noemt het 'negatieve nabeelden' en 'Minusmorfemen', eerder raadsels. Gedichten die tot nadenken aanzetten over onze verhouding tot de wisselende tijd zonder kant en klare oplossing. Sterk filosofisch gerichte poëzie.