Volgend jaar lachen we erom

Volgend jaar lachen we erom

    Mediumsoort
    Boek
    ISBN
    9789493339736
    Verschijningsdatum
    Jaar van uitgave
    2024
    Taal
    Nederlands
    Categorie
    Fictie
    Leeftijdsgroep
    Volwassenen
    Genre
    verhalenbundel
    Moeilijkheidsgraad
    Gemiddeld
    Uitgever
    Uitgeverij Pluim
    Editie / Druk
    Eerste druk
    Aantal pagina's
    335 pagina's
    Hoogte
    202
    Breedte
    125
    Bestelnummer
    2024220346
    NUR code
    401

    Aanschafinformatie

    Gebundelde columns van Roos Schlikker over de uitdagingen en de humor van het dagelijks leven met haar familie. De auteur wil een lichtje schijnen op datgene wat vaak in het donker blijft — of dat nu de bipolaire stoornis is van haar moeder, een geestig verhaal over haar zoon die plotsklaps de musicalwereld in rolt, het litteken van rouw dat altijd een beetje blijft jeuken, of haar Franstalige man die vraagt of ze liever nazi of bami bij de Indonesische maaltijd wil. De auteur beschrijft deze en andere gebeurtenissen op herkenbare wijze, waardoor zowel de humor als de pijn zichtbaar worden. In vlotte en toegankelijke stijl geschreven.

    Roos Schlikker (1975) schrijft sinds 2013 columns voor onder andere Het Parool, LINDA. en Psychologie Magazine. Ook is ze auteur van 'Huisje boompje beest'*, 'Vier wandelaars en een Siciliaan'** en het autobiografische 'Moeder van glas'. Samen met Erris van Ginkel schrijft Roos scenario's voor theater en televisie.

    *2016-45-2261 (2017/26). **2021-48-5733 (2022/28). ***2018-21-4480 (2018/46).

    Uitgeversinformatie

    ‘Het leven overkomt me nogal,’ zegt Roos Schlikker en dat is zeker waar. Roos wil een lichtje schijnen op datgene wat vaak in het donker blijft. Of dat nu de bipolaire stoornis is van haar moeder, een geestig verhaal over haar zoon die plotsklaps de musicalwereld in rolt nadat hij had besloten dat hij volkszanger wilde worden, het litteken van rouw dat altijd een beetje blijft jeuken, een ziek wordende vader die uit alle macht de dood voor zich uit blijft duwen, of haar Franstalige man die vraagt of ze liever nazi of bami bij de Indonesische maaltijd wil, Roos beschrijft het met een precieze pen waardoor zowel de humor als de pijn altijd zichtbaar is.