Deze gedichtenbundel doet denken aan de jaren zeventig, toen dichters zochten naar nieuwe poziewegen. Gedichten moesten anders en Hamel doet daartoe ook pogingen, bijvoorbeeld in passages in de titel 'Pijn', waarin zinnen en woorden doorgehaald zijn. Ook in zijn gedicht 'Toen wij' zijn zinnen doorgehaald. Het gedicht 'Levend bewijs' is een compositie zonder begin en zonder eind. In de bundel bevinden zich blanke delen, alsof de dichter zegt: 'hier weet ik het even niet'. De gedichten van Hamel zijn dus niet eenvoudig en minder goed toegankelijk voor nieuwe pozieliefhebbers. Anderzijds hoeft poziekunst niet per definitie toegankelijk te zijn. Een dichter kiest voor conservatief of progressief en Hamel kiest duidelijk voor de laatst genoemde optie. Daarmee lijkt hij te willen shockeren en te irriteren. Dat mag, maar de consequentie kan zijn dat dit lezers afstoot. Aan de andere kant kan het ook spannend zijn een zoektocht te starten in een poziebundel van Hamel. De lezer volgt dan de dichter op zijn weg, via het onbegaanbare, naar een nieuwe, verre toekomst. Voor gevorderde pozieliefhebbers.