Kreta, 1950: liefde tussen Tasoula en Kostas, die op een schaking uitloopt. Of is het andersom: schaking van Tasoula door Kostas, waar liefde en huwelijk van komt?

In elk geval loopt de schaking uit op een strijd tussen 'schaker' Kostas en de vader van de geschaakte, die zijn dochter terug wil. Een strijd op leven en dood tussen twee knappe, sterke mannen, waar heel Griekenland bij betrokken raakt - krijgswet, staat van beleg, bijna een nieuwe burgeroorlog, zelfs de premier en de aartsbisschop moeten zich ermee bemoeien.

Een strijd tussen liefde en macht, maar ook tussen twee leefwijzen: van het traditionele platteland, met zijn afstervend systeem van ongeschreven wetten, erecodes en persoonlijke eer als grondslag van menselijke verhoudingen, tegenover de moderne samenleving met haar wetboeken en rechtbanken.

Wel wordt die strijd bijna ver het hoofd van het meisje heen gevoerd. De jonge Tasoula voelt zich tussen haar twee loyaliteiten heen en weer geslingerd, tot op het bot gespleten, en maakt uiteindelijk haar dramatische keuze - maar was het haar eigen keuze?

En dan is er nog de strijd tussen 'wat er gebeurd is' (de eigenlijke geschiedenis) en hoe een ieder dat heeft waargenomen of zich herinnert (veel geschiedenissen ver dezelfde geschiedenis). En uiteindelijk zelfs hoe men zich het gebeurde wil herinneren, want Stille, diepe wateren is ook een indringend verslag van hoe het geheugen kan werken, van verdringing.

Een kroniek-roman noemt dit boek zich: kroniek van de schaking als echt gebeurd voorval en van alle gebeurtenissen eromheen, en roman van een liefde die geen kans krijgt, van een 'rouw-hartstocht', van een strijd tussen twee mannen, twee mentaliteiten, twee lezingen, een strijd tussen liefde en macht, spreken en (ver)zwijgen, feiten en herinnering.