Nooit heeft ze erover willen praten, maar in Oorlogsliefde doet ze eindelijk een boekje open. Zij hield van hem en ze wasm ervan overtuigd dat hij van haar hield. Zij was nog geen twintig, hij was twaalf jaar ouder en een charmante en vermogende baron die aan de goede kant stond. Dacht zij. Zijn verhalen kon ze niet controleren; het was oorlog. Het was te mooi om waar te zijn, dacht Corrie. Ze had gelijk. Anton van der Waals leverde talloze verzetslieden aan de Duitse bezetters uit, hij deinsde niet terug voor moord, maar hij zorgde goed voor zijn Corrie. En zij genoot. Tot de twijfel toesloeg en ze het vermoeden kreeg dat hij dubbelspel speelde en misschien een bedrieger, een verrader was. Maar toen kon ze niet meer terug. Sterker nog, ze moest zijn spel meespelen.