Goed gedocumenteerde essaybundel over de vermeende teloorgang van onze nationale identiteit. Wetenschapper en publicist Thierry Baudet (1983) draagt, net als in zijn eerdere boeken, het Nederlands conservatisme breed uit. In zijn zoektocht naar melancholie en nieuwe romantiek uit hij zijn verontwaardiging over de Europese Unie, immigratie, de Nederlandse politiek en over modernisme in de kunst. Zonder gne maakt hij omstreden keuzes die hij vervolgens graag als vanzelfsprekend bestempelt. Zo prijst hij de PVV, maar verzuimt te vermelden dat deze partij geen leden duldt, noemt hij de islam een vijandig ideenstelsel en maakt hij van moderne kunst een karikatuur: 'Als een klap in je gezicht staat daar op het Museumplein de badkuip...' Baudets schrijfstijl is intellectueel en gedreven, maar egocentrisch. Ongetwijfeld spreekt hij met zijn kijk op het huidige tijdsbeeld een groot (behoudend) publiek aan. Voor hen is dit boek een herkenning en een bevestiging van hun gelijk. Progressieve, liberale en meer optimistische mensen zullen echter vergeefs naar de nuance zoeken. Wel een uitstekend geschreven bundel.