Het is de diepste, meest fundamentele vrees die onder het ouderschap zindert. Het afgrondelijke besef dat we niet weten, en nooit volledig zullen weten, wat we hen aandoen. Dat het in die zin altijd een huiveringwekkende gok is, een gok met het leven van een ander. De vrees voor wat we met de planeet doen door kinderen te krijgen en de vrees wat we kinderen aandoen door ze op deze planeet te krijgen zijn twee zijden van dezelfde medaille. We doen de wereld de kinderen aan, en kinderen de wereld.

Wat is de literaire waarde van motten? Is het fotograferen van vreemden, op straat of in de trein, ooit moreel verdedigbaar? Doet het monster van Frankenstein denken aan Frank de Boer? Kunnen we nadat we kinderen hebben gekregen iets anders doen dan hopen op hun vergeving? Waarnaar verlangen we wanneer we verlangen naar ‘nuance’? Is er iets sentimenteler en onuitstaanbaarder dan de jonge vader? Zulke vragen laten zich gemakkelijker stellen dan beantwoorden.

Na het succes van Vroege werken (2017) keert Jan Postma terug met nieuwe essays over ons gerommel hier op aarde. Is dit alles? plaatst een veelheid aan onderwerpen trefzeker in een groter verband. Al lezende doemen gaandeweg centrale thema’s op: voortplanting en ouderschap, technologie en nuance, fotografie en sentimentaliteit.

De essays zijn stuk voor stuk gekleurd door een bepaalde levensfase: die van het jonge ouderschap. En hoewel men gemakkelijk zou kunnen verdrinken in de chaos van het prille gezinsleven blijft de blik van Postma tegelijkertijd strak gericht op de wereld daarbuiten. Is dit alles? hoopt, in alle bescheidenheid, slechts trouw te zijn aan particuliere omstandigheden. En daarmee, in alle onbescheidenheid, zo nu en dan te raken aan een universele ervaring.

Haarscherpe en mijmerende analyses van de grappigste en ernstigste essayist van Nederland.