Zesde deel van het literaire meesterwerk 'Op zoek naar de verloren tijd'. In het eerste en langste hoofdstuk toont Proust (1871-1922) zich vooral een scherpzinnig analyticus van het innerlijk. Hier beschrijft en becommentarieert verteller Marcel namelijk minutieus zijn tegenstrijdige reacties nadat hij door Albertine is verlaten en na Albertines plotselinge dood. De beide volgende hoofdstukken gaan over Marcels weerzien met zijn vroegere liefde Gilberte en over anderen uit Marcels kennissenkring. Dit levert, naast verfijnde psychologische portretten, ook haarscherpe en vaak meedogenloze beschrijvingen van de toenmalige mondaine levensstijl op, zoals de botte opstelling n.a.v. de Dreyfus-affaire. Ook wordt Prousts visie herhaald dat alleen kunst de doorleefde ervaringen als uniek en tegelijk universeel herkenbaar kan herscheppen. In deze adequate, tot in de puntjes verzorgde vertaling is Proust alle recht gedaan.