Leonora Carrington, een surrealistische kunstenaar en de ik-verteller, vlucht van Frankrijk naar Spanje als haar partner Max Ernst, een nog bekendere surrealistische schilder, in 1940 in een concentratiekamp in Les Miles wordt geplaatst. Tijdens haar reis en verblijf in Spanje verliest Carrington contact met de realiteit en ze wordt gedwongen opgenomen in een psychiatrische instelling. Haar ervaringsverslag is zeer afstandelijk en gedetailleerd. Het is opvallend dat de patiënte, die cardiazol-shocktherapie kreeg, zo veel kon onthouden. Zij merkt echter zelf op dat haar 'geestelijke weerkracht groter was dan die van haar vijanden'. Echter, de lijn tussen fantasieën en de werkelijkheid blijft heel dun. Het is een moeilijk leesbare tekst die om veel inlevingsvermogen vraagt. In een zeer nuttig voorwoord schrijft Marina Warner ('The Lost Father', 1988) dat André Breton (1896-1966), de grondlegger van het literaire surrealisme, Carrington heeft overtuigd om deze memoires te schrijven omdat hij in haar afdaling in de ziekte een zuivere vorm van surrealisme zag.