Micha Hamel (1970) is componist en dirigent, en sinds kort ook dichter. Zijn debuutbundel is, om een voor de dichter ontmoedigende kwalificatie van stal te halen, veelbelovend. Er staan mooie gedichten in, maar net iets meer gedichten die het net niet hebben. Jammer, want de goede gedichten zijn meteen ook heel goed. Zoals het gedicht Sterven, dat begint met de regels 'De dood en de regen / komen met gelijke tred'. Of Kerst, dat in 'Welke baby heeft de wereld uitgevonden?' een sterke opening kent. Maar te vaak verliest Hamel zich in woorddronkenheid (Droom) of melkt hij het idee dat ten grondslag ligt aan zijn gedicht net iets te veel uit (Oud). Hamel gaat zeker nog meer bundels publiceren. Men gunt hem iets meer zelfcensuur en een strengere redacteur.